Velaí vai o papaventos é un exemplo de inxeleza pragmática e fondura simbólica, unha boa mostra de como os sentimentos máis universais só precisan da súa propia esencia para abrirse paso, pois nada lle achegan os arabescos compositivos. Celia Díaz Núñez entendeuno perfectamente e conseguiu transmitilo con ben, para ledicia dos que agora lemos esta obra de teatro infantil, que ogallá sexa pronto representada.
No hay comentarios:
Publicar un comentario